----اشعار فروغ فرخزاد---- - انجمن آویزون - (1)

"/>

صفحه اصلی \| صفحه اصلی انجمن \| عکس سکسی ایرانی \| داستانهاي سکسي فیلم سکسي \| سکسولوژي \| خنده بازار \| داستانهاي سکسي(English)	آویزون
:سايت های سکسی جديد و ديدنی ، موزيک ، چت ، دانلود ، فيلم ، دوست يابی
\| انجمن ها \| پاسخ \| وضعیت \| ثبت نام \| جستجو \| راهنما \| قوانین \| آخرین ارسالها \|

انجمن آویزون / فرهنگ و ادبیات / ----اشعار فروغ فرخزاد----

. 1 . 2 . 3 . 4 . 5 . 6 . 7 . 8 . 9 . >>

پیام	نویسنده
18 May 2007 15:26 - # سلام دوستان من چند تاپیک در مورد فروغ دیدم ولی ادامه دار نبودم تصمیم گرفتم این تاپیک رو بزنم و اشعار زیبای اون رو تقدیم کنم به همه دوستداران فروغ.	jako_jonevar اعضا

18 May 2007 15:31 - # اسیر اولين مجموعۀ شعر فروغ است که در۱۷ سالگی منتشر ميشود. فروغ : در اسير من فقط بيان کنندۀ ساده از دنيای بيرونی بودم در آن زمان "شعر هنوز در من حلول نکرده بود با من همخانه بود مثل شوهر.مثل معشوق. اما بعداً شعر در من ريشه گرفت و به همين دليل موضوعشعر برايم عوض شد ."ا شب و هوس در انتظار خوابم و صد افسوس خوابم به چشم باز نميآيد اندوهگين و غمزده مي گويم شايد ز روی ناز نمي آيد چون سايه گشته خواب و نمي افتد در دامهای روشن چشمانم می خواند آن نهفته نامعلوم در ضربه هاي نبض پريشانم مغروق اين جوانی معصوم مغروق لحظه های فراموشی مغروق اين سلام نوازشبار در بوسه و نگاه و همآغوشی مي خواهمش در اين شب تنهايی با ديدگان گمشده در ديدار با درد ‚ درد ساكت زيبايی سرشار ‚ از تمامی خود سرشار مي خواهمش كه بفشردم بر خويش بر خويش بفشرد من شيدا را بر هستيم به پيچد ‚ پيچد سخت آن بازوان گرم و توانا را در لا بلای گردن و موهايم گردش كند نسيم نفسهايش نوشد بنوشد كه بپيوندم با رود تلخ خويش به دريايش وحشي و داغ و پر عطش و لرزان چون شعله هاي سركش بازيگر در گيردم ‚ به همهمه ی در گيرد خاكسترم بماند در بستر در آسمان روشن چشمانش بينم ستاره های تمنا را در بوسه های پر شررش جويم لذات آتشين هوسها را می خواهمش دريغا ‚ می خواهم می خواهمش به تيره به تنهايی می خوانمش به گريه به بی تابی می خوانمش به صبر ‚ شكيبايی لب تشنه می دود نگهم هر دم در حفره های شب ‚ شب بی پايان او آن پرنده شايد می گريد بر بام يك ستاره سرگردان	jako_jonevar اعضا
18 May 2007 15:32 - # شعله رميده می بندم اين دو چشم پرآتش را تا ننگرد درون دو چشمانش تا داغ و پر تپش نشود قلبم از شعله نگاه پريشانش می بندم اين دو چشم پرآتش را تا بگذرم ز وادی رسوائی تا قلب خامشم نكشد فرياد رو می كنم به خلوت و تنهائی ای رهروان خسته چه می جوئيد در اين غروب سرد ز احوالش او شعله رميده خورشيد است بيهوده می دويد به دنبالش او غنچه شكفته مهتابست بايد كه موج نور بيفشاند بر سبزه زار شب زده چشمی كاو را بخوابگاه گنه خواند بايد كه عطر بوسه خاموشش با ناله های شوق بياميزد در گيسوان آن زن افسونگر ديوانه وار عشق و هوس ريزد بايد شراب بوسه بياشامد از ساغر لبان فريبائی مستانه سرگذارد و آرامد بر تكيه گاه سينه زيبائی ای آرزوی تشنه به گرد او بيهوده تار عمر چه می بندی؟ روزی رسد كه خسته و وامانده بر اين تلاش بيهوده می خندی آتش زنم به خرمن اميدت با شعله های حسرت و ناكامی ای قلب فتنه جوی گنه كرده شايد دمی ز فتنه بيارامی می بندمت به بند گران غم تا سوی او دگر نكنی پرواز ای مرغ دل كه خسته و بيتابی دمساز باش با غم او، دمساز	jako_jonevar اعضا
18 May 2007 15:34 - # رميده نمی دانم چه می خواهم خدايا به دنبال چه می گردم شب و روز چه می جويد نگاه خسته من چرا افسرده است اين قلب پرسوز ز جمع آشنايان می گريزم به كنجی می خزم آرام و خاموش نگاهم غوطه ور در تيرگی ها به بيمار دل خود می دهم گوش گريزانم از اين مردم كه با من بظاهر همدم و يكرنگ هستند ولی در باطن از فرط حقارت به دامانم دوصد پيرايه بستند از اين مردم، كه تا شعرم شنيدند برويم چون گلی خوشبو شكفتند ولی آن دم كه در خلوت نشستند مرا ديوانه ای بدنام گفتند دل من، ای دل ديوانه من كه می سوزی ازين بيگانگی ها مكن ديگر ز دست غير فرياد خدارا، بس كن اين ديوانگی ها	jako_jonevar اعضا
18 May 2007 15:36 - # خاطرات باز در چهره خاموش خيال خنده زد چشم گناه آموزت باز من ماندم و در غربت دل حسرت بوسه هستی سوزت باز من ماندم و يك مشت هوس باز من ماندم و يك مشت اميد ياد آن پرتو سوزنده عشق كه ز چشمت به دل من تابيد باز در خلوت من دست خيال صورت شاد ترا نقش نمود بر لبانت هوس مستی ريخت در نگاهت عطش طوفان بود ياد آنشب كه ترا ديدم و گفت دل من با دلت افسانه عشق چشم من ديد در آن چشم سياه نگهی تشنه و ديوانه عشق ياد آن بوسه كه هنگام وداع بر لبم شعله حسرت افروخت ياد آن خنده بيرنگ و خموش كه سراپای وجودم را سوخت رفتی و در دل من ماند بجای عشقی آلوده به نوميدی و درد نگهی گمشده در پرده اشك حسرتی يخ زده در خنده سرد آه اگر باز بسويم آئی ديگر از كف ندهم آسانت ترسم اين شعله سوزنده عشق آخر آتش فكند برجانت	jako_jonevar اعضا

18 May 2007 15:38 - # رویا باز من ماندم و خلوتی سرد خاطراتی ز بگذشته ای دور ياد عشقی كه با حسرت و درد رفت و خاموش شد در دل گور روی ويرانه های اميدم دست افسونگری شمعی افروخت مرده ئی چشم پرآتشش را از دل گور بر چشم من دوخت ناله كردم كه ای وای، اين اوست در دلم از نگاهش، هراسی خنده ای بر لبانش گذر كرد كای هوسران، مرا می شناسی قلبم از فرط اندوه لرزيد وای بر من، كه ديوانه بودم وای بر من، كه من كشتم او را وه كه با او چه بيگانه بودم او به من دل سپرد و بجز رنج كی شد از عشق من حاصل او با غروری كه چشم مرا بست پا نهادم بروی دل او من به او رنج و اندوه دادم من به خاك سياهش نشاندم وای بر من، خدايا، خدايا من به آغوش گورش كشاندم در سكوت لبم ناله پيچيد شعله شمع مستانه لرزيد چشم من از دل تيرگی ها قطره اشكی در آن چشم ها ديد همچو طفلی پشيمان دويدم تا كه درپايش افتم به خواری تا بگويم كه ديوانه بودم مي توانی به من رحمت آری دامنم شمع را سرنگون كرد چشم ها در سياهی فرو رفت ناله كردم مرو، صبر كن، صبر ليكن او رفت، بی گفتگو رفت وای بر من، كه ديوانه بودم من به خاك سياهش نشاندم وای بر من، كه من كشتم او را من به آغوش گورش كشاندم	jako_jonevar اعضا
18 May 2007 15:39 - # هرجائی از پيش من برو كه دل آزارم ناپايدار و سست و گنه كارم در كنج سينه يك دل ديوانه در كنج دل هزار هوس دارم قلب تو پاك و دامن من ناپاك من شاهدم به خلوت بيگانه تو از شراب بوسه من مستی من سر خوش از شرابم و پيمانه چشمان من هزار زبان دارد من ساقيم به محفل سرمستان تا كی ز درد عشق سخن گوئی گر بوسه خواهی از لب من، بستان عشق تو همچو پرتو مهتابست تابيده بی خبر به لجن زاری باران رحمتی است كه می بارد بر سنگلاخ قلب گنه كاری من ظلمت و تباهی جاويدم تو آفتاب روشن اميدی برجانم، ای فروغ سعادتبخش دير است اين زمان، كه تو تابيدی دير آمدی و دامنم از كف رفت دير آمدی و غرق گنه گشتم از تند باد ذلت و بدنامی افسردم و چو شمع تبه گشتم	jako_jonevar اعضا
18 May 2007 15:43 - # اسير ترا می خواهم و دانم كه هرگز به كام دل در آغوشت نگيرم توئی آن آسمان صاف و روشن من اين كنج قفس، مرغی اسيرم ز پشت ميله های سرد و تيره نگاه حسرتم حيران برويت در اين فكرم كه دستی پيش آيد و من ناگه گشايم پر بسويت در اين فكرم كه در يك لحظه غفلت از اين زندان خامش پر بگيرم به چشم مرد زندانبان بخندم كنارت زندگی از سر بگيرم در اين فكرم من و دانم كه هرگز مرا يارای رفتن زين قفس نيست اگر هم مرد زندانبان بخواهد دگر از بهر پروازم نفس نيست ز پشت ميله ها، هر صبح روشن نگاه كودكی خندد برويم چو من سر می كنم آواز شادی لبش با بوسه می آيد بسويم اگر ای آسمان خواهم كه يكروز از اين زندان خامش پر بگيرم به چشم كودك گريان چه گويم ز من بگذر، كه من مرغی اسيرم من آن شمعم كه با سوز دل خويش فروزان می كنم ويرانه ای را اگر خواهم كه خاموشی گزينم پريشان می كنم كاشانه ای را	jako_jonevar اعضا
18 May 2007 15:44 - # بوسه در دو چشمش گناه می خنديد بر رخش نور ماه می خنديد در گذرگاه آن لبان خموش شعله ئی بی پناه می خنديد شرمناك و پر از نيازی گنگ با نگاهی كه رنگ مستی داشت در دو چشمش نگاه كردم و گفت: بايد از عشق حاصلی برداشت سايه ئی روی سايه ئی خم شد در نهانگاه رازپرور شب نفسی روی گونه ئی لغزيد بوسه ئی شعله زد ميان دو لب	jako_jonevar اعضا

18 May 2007 15:46 - # ناآشنا باز هم قلبی به پايم اوفتاد باز هم چشمی به رويم خيره شد باز هم در گيرودار يك نبرد عشق من بر قلب سردی چيره شد باز هم از چشمه لب های من تشنه ئی سيراب شد، سيراب شد باز هم در بستر آغوش من رهروی در خواب شد، در خواب شد بر دو چشمش ديده می دوزم به ناز خود نمی دانم چه می جويم در او عاشقی ديوانه می خواهم كه زود بگذرد از جاه و مال و آبرو او شراب بوسه می خواهد ز من من چه گويم قلب پر اميد را او بفكر لذت و غافل كه من طالبم آن لذت جاويد را من صفای عشق می خواهم از او تا فدا سازم وجود خويش را او تنی می خواهد از من آتشين تا بسوزاند در او تشويش را او بمن می گويد ای آغوش گرم مست نازم كن، كه من ديوانه ام من باو می گويم ای ناآشنا بگذر از من، من ترا بيگانه ام آه از اين دل، آه از اين جام اميد عاقبت بشكست و كس رازش نخواند چنگ شد در دست هر بيگانه ای ای دريغا، كس بآوازش نخوان	jako_jonevar اعضا

. 1 . 2 . 3 . 4 . 5 . 6 . 7 . 8 . 9 . >>

Powered by MiniBB