<<< احمد شاملو >>>> - انجمن آویزون - (2)

"/>

صفحه اصلی \| صفحه اصلی انجمن \| عکس سکسی ایرانی \| داستانهاي سکسي فیلم سکسي \| سکسولوژي \| خنده بازار \| داستانهاي سکسي(English)	آویزون
:سايت های سکسی جديد و ديدنی ، موزيک ، چت ، دانلود ، فيلم ، دوست يابی
\| انجمن ها \| پاسخ \| وضعیت \| ثبت نام \| جستجو \| راهنما \| قوانین \| آخرین ارسالها \|

انجمن آویزون / فرهنگ و ادبیات / <<< احمد شاملو >>>>

<< . 1 . 2 . 3 . 4 . 5 . 6 . 7 . 8 . 9 . 10 ... 12 . 13 . >>

پیام	نویسنده
5 Sep 2006 18:15 - # نازلی سخن نگفت:(	estrogen اعضا

5 Sep 2006 22:18 - # سرکاریم؟ اهای صابخونه!!!!!	estrogen اعضا
6 Sep 2006 09:19 - # شاملو من به اين حقيقت معتقدم که شعر، برداشت‌هايی از زنده‌گی نيست، بلکه يک‌سره خودِ زنده‌گی‌ست.	pussy_lover اعضا
6 Sep 2006 09:23 - #	pussy_lover اعضا
6 Sep 2006 09:25 - # پشتِ ديوار تلخي‌ي ِ اين اعتراف چه سوزاننده است که مردي گشن و خشم‌آگين در پس ِ ديوارهاي ِ سنگي‌ي ِ حماسه‌هاي ِ پُرطبل‌اش دردناک و تب‌آلود از پاي درآمده است. ــ مردي که شب‌همه‌شب در سنگ‌هاي ِ خاره گُل مي‌تراشيد و اکنون پُتک ِ گران‌اش را به سوئي افکنده است تا به دستان ِ خويش که از عشق و اميد و آينده تهي‌ست فرمان دهد:	pussy_lover اعضا

17 Sep 2006 17:32 - # \| ویرایش بوسیله: pussy_lover قصه‌ی دخترای ننه دريا يکي بود يکي نبود. جز خدا هيچ‌چي نبود زير ِ اين تاق ِ کبود، نه ستاره نه سرود. عموصحراتپلي با دو تا لُپ ِ گلي پا و دست‌اِش کوچولو ريش و روح‌اِش دوقلو چپق‌اِش خالي و سرد دلک‌اِش درياي ِ درد، دَر ِ باغو بسّه بود دَم ِ باغ نشسّه بود: عموصحرا! پسرات کو؟ لب ِ دريان پسرام. دختراي ِ ننه‌دريارو خاطرخوان پسرام. طفليا، تنگ ِ غلاغ‌پر، پاکشون خسته و مرده، ميان از سر ِ مزرعه‌شون. تن ِشون خسّه‌ي ِ کار دل ِشون مُرده‌ي ِ زار دسّاشون پينه‌تَرَک لباساشون نمدک پاهاشون لُخت و پتي کج‌کلاشون نمدي، مي‌شينن با دل ِ تنگ لب ِ دريا سر ِ سنگ. طفليا شب تا سحر گريه‌کنون خوابو از چشم ِ به‌دردوخته‌شون پس مي‌رونن توي ِ درياي ِ نمور مي‌ريزن اشکاي ِ شور مي‌خونن ــ آخ که چه دل‌دوز و چه دل‌سوز مي‌خونن! دختراي ِ ننه‌دريا! کومه‌مون سرد و سياس چش ِ اميد ِمون اول به خدا، بعد به شماس. کوره‌ها سرد شدن سبزه‌ها زرد شدن خنده‌ها درد شدن. از سر ِ تپه، شبا شيهه‌ي ِ اسباي ِ گاري نمياد، از دل ِ بيشه، غروب چهچه ِ سار و قناري نمياد، ديگه از شهر ِ سرود تک‌سواري نمياد. ديگه مهتاب نمياد کرم ِ شب‌تاب نمياد. برکت از کومه رفت رستم از شانومه رفت: تو هوا وقتي که برق مي‌جّه و بارون مي‌کنه کمون ِ رنگه‌به‌رنگ‌اِش ديگه بيرون نمياد، رو زمين وقتي که ديب دنيارو پُرخون مي‌کنه سوار ِ رخش ِ قشنگ‌اِش ديگه ميدون نمياد. شبا شب نيس ديگه، يخ‌دون ِ غمه عنکبوتاي ِ سيا شب تو هوا تار مي‌تنه. ديگه شب مرواري‌دوزون نمي‌شه آسمون مثل ِ قديم شب‌ها چراغون نمي‌شه. غصه‌ي ِ کوچيک ِ سردي مث ِ اشک ــ جاي ِ هر ستاره سوسو مي‌زنه، سر ِ هر شاخه‌ي ِ خشک از سحر تا دل ِ شب جغده که هوهو مي‌زنه. دلا از غصه سياس آخه پس خونه‌ي ِ خورشيد کجاس؟ قفله؟ وازش مي‌کنيم! قهره؟ نازش مي‌کنيم! مي‌کِشيم منت ِشو مي‌خريم همت ِشو! مگه زوره؟ به خدا هيچ‌کي به تاريکي‌ي ِ شب تن نمي‌ده موش ِ کورم که مي‌گن دشمن ِ نوره، به تيغ ِ تاريکي گردن نمي‌ده! دختراي ِ ننه‌دريا! رو زمين عشق نموند خيلي وخ پيش باروبنديل ِشو بست خونه تکوند ديگه دل مثل ِ قديم عاشق و شيدا نمي‌شه تو کتابم ديگه اون‌جور چيزا پيدا نمي‌شه. دنيا زندون شده: نه عشق، نه اميد، نه شور، برهوتي شده دنيا که تا چِش کار مي‌کنه مُرده‌س و گور. نه اميدي ــ چه اميدي؟ به‌خدا حيف ِ اميد! ــ نه چراغي ــ چه چراغي؟ چيز ِ خوبي مي‌شه ديد؟ ـ نه سلامي ــ چه سلامي؟ همه خون‌تشنه‌ي ِ هم! نه نشاطي ــ چه نشاطي؟ مگه راه‌اِش مي‌ده غم؟ داش آکل، مرد ِ لوتي ته خندق تو قوتي! توي ِ باغ ِ بي‌بي‌جون جم‌جمک، بلگ ِ خزون! ديگه دِه مثل ِ قديم نيس که از آب دُر مي‌گرفت باغاش انگار باهارا از شکوفه گُر مي‌گرفت: آب به چشمه! حالا رعيت سر ِ آب خون‌مي‌کنه واسه چار چيکه‌ي ِ آب، چل‌تارو بي‌جون مي‌کنه. نعشا مي‌گندن و مي‌پوسن و شالي مي‌سوزه پاي ِ دار، قاتل ِ بي‌چاره همون‌جور تو هوا چِش مي‌دوزه «چي مي‌جوره تو هوا؟ رفته تو فکر ِ خدا؟...» «نه برادر! تو نخ ِ ابره که بارون بزنه شالي از خشکي درآد، پوک ِ نشا دون بزنه: اگه بارون بزنه! آخ! اگه بارون بزنه!». دخترايِ ننه‌دريا! دل ِمون سرد و سياس چِش ِ اميدمون اول به خدا بعد به شماس. اَزَتون پوست ِ پيازي نمي‌خايم خود ِتون بس ِمونين، بقچه‌جاهازي نمي‌خايم. چادر ِ يزدي و پاچين نداريم زير ِ پامون حصيره، قالي‌چه و قارچين نداريم. بذارين برکت ِ جادوي ِ شما دِه ِ ويرونه‌رو آباد کنه شب‌نم ِ موي ِ شما جيگر ِ تشنه‌مونو شاد کنه شادي از بوي ِ شما مَس شه همين‌جا بمونه غم، بره گريه‌کنون، خونه‌ي ِ غم جابمونه...» پسراي ِ عموصحرا، لب ِ درياي ِ کبود زير ِ ابر و مه و دود شبو از راز ِ سيا پُرمي‌کنن، توي ِ درياي ِ نمور مي‌ريزن اشکاي ِ شور کاسه‌ي ِ دريارو پُردُر مي‌کنن. دختراي ِ ننه‌دريا، تَه ِ آب مي‌شينن مست و خراب. نيمه‌عُريون تن ِشون خزه‌ها پيرهن ِشون تن ِشون هُرم ِ سراب خنده‌شون غُل‌غُل ِ آب لب ِشون تُنگ ِ نمک وصل ِشون خنده‌ي ِ شک دل ِشون درياي ِ خون، پاي ِ ديفار ِ خزه پسراي ِ عموصحرا لب ِ تون کاسه‌نبات صدتا هجرون واسه يه وصل ِ شما خمس و زکات! دريا از اشک ِ شما شور شد و رفت بخت ِمون از دَم ِ در دور شد و رفت. راز ِ عشقو سر ِ صحرا نريزين اشک ِتون شوره، تو دريا نريزين! اگه آب شور بشه، دريا به زمين دَس نمي‌ده ننه‌دريام ديگه مارو به شما پس نمي‌ده. ديگه اون‌وخ تا قيامت دل ِ ما گنج ِ غمه اگه تا عمر داريم گريه کنيم، باز کمه. پرده زنبوري‌ي ِ دريا مي‌شه بُرج ِ غم ِمون عشق ِتون دق مي‌شه، تا حشر مي‌شه هم‌دَم ِمون!» مگه ديفار ِ خزه موش نداره؟ مگه موش گوش نداره؟ ــ موش ِ ديفار، ننه‌دريا رو خبردار مي‌کنه ننه‌دريا، کج و کوج بددل و لوس و لجوج، جادو در کار مي‌کنه. تا صداشون نرسه لب ِ درياي ِ خزه، از لج‌اِش، غيه‌کشون ابرارو بيدار مي‌کنه اسباي ِ ابر ِ سيا تو هوا شيهه‌کشون، بشکه‌ي ِ خالي‌ي ِ رعد روي ِ بوم ِ آسمون. آسمون، غرومب‌غرومب! طبل ِ آتيش، دودودومب! نعره‌ي ِ موج ِ بلا مي‌ره تا عرش ِ خدا صخره‌ها از خوشي فرياد مي‌زنن. دخترا از دل ِ آب داد مي‌زنن: پسراي ِ عموصحرا! دل ِ ما پيش ِ شماس. نکنه فکر کنين حقه زير ِ سر ِ ماس: ننه‌درياي ِ حسود کرده اين آتش و دود!» پسرا، حيف! که جز نعره و دل‌ريسه‌ي ِ باد هيچ صداي ِ ديگه‌ئي به گوشاشون نمياد! غم ِشون سنگ ِ صبور کج‌کلاشون نمدک نگاشون خسته و دور دل ِشون غصه‌تَرَک، تو سياهي، سوت و کور گوش مي‌دن به موج ِ سرد مي‌ريزن اشکاي ِ شور توي ِ درياي ِ نمور... جُم جُمَک برق ِ بلا طبل ِ آتيش تو هوا! خيزخيزک موج ِ عبوس تا دَم ِ عرش ِ خدا! نه ستاره نه سرود لب ِ درياي ِ حسود، زير ِ اين تاق ِ کبود جز خدا هيچ‌چي نبود جز خدا هيچ‌چي نبود!	pussy_lover اعضا
17 Sep 2006 17:38 - # نبوغ براي ِ ميهن ِ بي‌آب و خاک خلق ِ پروس به خون کشيده شدند ز خشم ناپلئون، و ماند بر سر ِ هر راه‌کوره‌ي ِ غم‌ناک گوري چند بر خاک بي‌سنگ و بي‌کتيبه و بي‌نام و بي‌نشان از موکب ِ قشون ِ بوناپارت بر معبر ِ پروس... آن‌گه فره‌دريک ِ وطن‌دوست آراست چون عروس در جامه‌ي ِ زفاف زن‌اش را، تا بازپس ستاند از اين ره‌گذر مگر وطن‌اش را وين زوجه راست خواهي در روزگار ِ خويش زيباترين ِ محصنه‌گان بود در اروپ! هنگام ِ شب ــ که رقص ِ غم آغاز مي‌نهاد مهتاب در سکوت‌اش بر لاشه‌هاي ِ بي‌کفن ِ مردم ِ پروس ــ خاموش شد به حجله‌ي ِ سلطان فره‌دريک شمعي و شهوتي. و آن دَم که آفتاب درخشيد بر گورهاي ِ گم‌شده‌ي ِ راه و نيم‌راه ]يعني به گورها که نشاني به جاي ماند از موکب ِ قشون ِ بوناپارت در رزم ِ ماگده‌بورگ[ ــ خاک ِ پروس را شَهِ فاتح ِ گشاده‌دست بخشيد هم‌چو پيرهني کهنه‌مرده‌ريگ به سلطان فره‌دريک، زيرا که مام ِ ميهن ِ خلق ِ پروس بود سر خيل ِ خوشگلان ِ اروپاي ِ عصر ِ خويش! بله... آن‌وقت شاه ِ فاتح ِ بخشنده بازگشت از کشور ِ پروس، که سيراب کرده بود خاک ِ آن را از خون ِ شور ِ زُبده‌سواران‌اش، کام ِ خود را از طعم ِ دبش ِ بوسه‌ي ِ بانوي ِ او، لوئيز. و از کنار ِ آن همه برخاک‌مانده‌گان بگذشت شاد و مست بگذشت سرفراز بوناپارت. مي‌رفت و يک ستاره‌ي ِ تابنده‌ي ِ بزرگ بر هياءت ِ رسالت و با کُنيه‌ي ِ نبوغ مي‌تافت بر سرش پُرشعله، پُرفروغ.	pussy_lover اعضا
17 Sep 2006 17:41 - # با هم‌سفر سرکش و سرسبز و پيچنده گياهي ديوار ِ کهنه‌ي ِ باغ را فروپوشيده است. از اين سو ديوار ديگر به جز جرزي از بهار نيست، که جراحات ِ آجرها را مرهم سبز ِ برگ شفا بخشيده است. و از آن سوي ِ ديگر گياه ِ پيچنده چون خيزابي لب‌پرزنان سايباني بر پي‌گاه ِ ديوار افکنده است! رطوبت ِ ويران‌کننده، از تب ِ پُرحرارت ِ رويش ِ گياه، جرزها را رها مي‌کند و ديوار، در حرارتي کيف‌ناک بر بنياد ِ خويش استوارتر مي‌گردد و عابري رنجور در سايه‌فرش ِ آن سوي ِ باغ از خسته‌گي‌ي ِ راه ِ بي‌منظر و بي‌گياه مي‌آسايد... به همه آن کسان که به عشقي تن در نمي‌دهند چرا که ايمان ِ خود را از دست داده‌اند!ــ: در تن ِ من گياهي خزنده هست که مرا فتح مي‌کند و من اکنون جز تصويري از او نيستم! من جزئي از تواَم اي طبيعت ِ بي‌دريغي که ديگر نه زمان و نه مرگ، هيچ يک عطش ِ مرا از سرچشمه‌ي ِ وجود و خيال‌ات بي‌نياز نمي‌کند! من چينه‌ام من پيچک‌ام من آميزه‌ي ِ چينه و پيچک‌ام تو چينه‌اي تو پيچک‌اي تو آميزه‌ي ِ مادر و کودک‌اي. اي دستان ِ بي‌غبار ِ پُرپرهيزي که مرا به هنگام ِ نوازش‌هاي ِ مادرانه از جفت ِ آگاهي به وجود ِ دشمنان و سياه‌دلان غرقه‌ي ِ اندوه مي‌کنيد! مرا به ايمان ِ دوران ِ جنيني‌ي ِ خويش بازگردانيد تا ديگرباره با کلماتي که کنون جز از فريب و بدي سخن نمي‌گويد، سرود ِ نيکي و راستي بشنوم. اي هم‌سفر که راز ِ قدرت‌هاي ِ بي‌کران ِ تو بر من پوشيده است! ــ مرا به شهر ِ سپيده‌دم، به واحه‌ي ِ پاکي و راستي بازگردان! مرا به دوران ِ ناآگاهي‌ي ِ خويش بازگردان تا علف‌ها به جانب ِ من برويند تا من به‌سان ِ کندو با نيش ِ شيرين ِ هزاران زنبور ِ خُرد از عسل ِ مقدس آکنده شوم، تا چون زني نوبار با وحشتي کيف‌ناک نخستين جنبش‌هاي ِ جنين را به انتظار ِ هيجان‌انگيز ِ تولد ِ نوزادي دل‌بند مبدل کنم که من او را بازيافته‌گي خواهم ناميد. هم‌بستر ِ ظلماني‌ترين شب‌هاي ِ از دست‌داده‌گي! ــ من او را يازيافته‌گي نام خواهم نهاد.	pussy_lover اعضا
19 Sep 2006 15:38 - # نامت را به من بگو دستت را به من بده حرفت را به من بگو قلبت را به من بده من ریشه های تو را دریافته ام با لبانت برای همه سخن گفته ام و دستهایت با دستان من آشناست احمد شاملو احساس میکنم پر از کار نکرده ام پر از وعده های وفا نکرده ، حس میکنم باید کاری کرد ، بر این عمر تلف شده نگاه میکنم میبینم من پیر خواهم شد پیش از آنکه حس کنم روزی جوان بوده ام . خودم را پنهان در یک پیله کرده ام دور از چشم همه و در انتظار و به امید پروانه شدنم ، ولی با این همه امید هنوز نگران این تولد دوباره ام ، چون خوب می دانم همه پیله ها هرگز به پروانه بدل نخواهند شد و بعضی بی آنکه پرواز را تجربه کنند خواهند مرد و من میترسم که سرنوشت من هم با آن بعضی ، رقم بخورد !!!!! این عادت به دلتنگی رهایم نمی کند کس و زمانش نیست مهم این که من دلتنگم برای تمام روزهای خوب شاد دلتنگم برای تمام لحظاتی که خندیدن را از صمیم دل تجربه کرده ام برای دوستانی دلتنگم که مدتهاست حرفی برای گفتن نداریم من تنهایم چون باید در میان مردمی زیستن را تجربه کنم که هرگز حرفهایم را باور نداشته اند دلتنگم برای بی بی بارانی که می توانست باشد و نیست من گرفتار عادت غریبانه ترین دلتنگیم من اسیر واژه هایم از صبح تا شب از شب تا صبح باورش سخت ولی این زندگی من نیست راستی رویایم کجا رفتند ؟؟ هرچند که هیچوقت کسی کوچکترین رویایم را باور نکرد و این از هر تنهایی برایم سخت تر است زیستن در میان مردمی که بزرگ شدنت را باور ندارند نوشی جان دلتنگیت را هم حس میکنم و هم درک ، هرچند که هرگز مادر نبوده ام - شاید تنها آرزویی که هرگز نداشته ام تجربه حس مادرانه است - آن هم در سرزمینی که مادر هیچ گونه حقی نسبت به فرزندان ندارد باور کن هیچ حرفی برای گفتن ندارم جز این غمگینم نه تنها برای تو بلکه برای همه مادرانی که این قوانین بارها به آنها فهمانده که به جرم زن بودن هیچ حقی ندارند نوشی همدردی مرا هم بپذیر	pussy_lover اعضا

19 Sep 2006 15:39 - # احمد شاملو حوصله نوشتن نیست پر ار حرفم ولی وقتی مقابل این صحفه قرار میگیرم فراموش می کنم نمی دونم شاید واقعا حرفی برای گفتن ندارم ؛ غمگین نیستم خسته هم نیستم از صبح تا شب در حال خندیدنم همیشه هم سعی داشتم مدام در حال ارتباط با دیگران باشم ولی گاهی اوقات توی اون نهانخانه دلت یک حرف داری که هیچ کس هم محرمش نیست و همون حرف آزارم میده دیگه از این بی هویتی خسته ام فقط همین ! فکر کنم زمان سفر رسده باید کوله بارم رو بردارم نمی دونم کجا ولی تصمیم دارم از شهر برم مقصد مهم نیست ؛ مهم اینه که از این راکد بودن نجات پیدا کنم. امروز توی گرمای 45 درجه اهواز چیزی دیدم و حس کردم که تا آخر عمرم یادم نمیره و هنوز هم انچه را که دیده ام باور ندارم ؛ از این مردم خسته ام !!!! خسته و دیگر هیچ شاید گفتنش سخت باشد ولی برکسی که دل برخود نمی سوزاند دل سوزاندن و غصه خوردن روا نیست ولی برایم قابل قبول نیست که در سرزمینی که گفتن یک حرف حق و خواهان آزادی بودن برابر حکم محارب است چگونه این رواج دهندگان فحشا بی هیچ مشکلی در برابر چشمان مامور قانون جنس خود را میخرند !!!! هیچ وقت ندیده بودم که با این وقاحت تمام در کنار خیابان بر سر قیمت با هم مجادله کنند !!! شاید تنها حسن زندگی در شهر کوچک همین باشد که تمام این پلیدیها را کمتر می توانی ببینی ولی باز هم ترس من از گشایش این درد پنهان است .................خسته تر از همیشه ام نه برای خودم تنها برای انسانیت نجابت و عفتی خسته ام که امروز در برابرم حراج شد اینجا سرزمین من نیست.	pussy_lover اعضا

<< . 1 . 2 . 3 . 4 . 5 . 6 . 7 . 8 . 9 . 10 ... 12 . 13 . >>

Powered by MiniBB